Nu we er in dit deel van de wereld niet langer raar bij opkijken, als we een Oud horen, valt het me plots op, hoeveel echt goeie muzikanten zich de jongste jaren in onze LageLanden-contreien gevestigd hebben. Helaas doe ze dat al te vaak niet helemaal uit vrije wil, maar omdat de situatie in hun thuisland niet van aard is om met een gerust gemoed muzikant te kunnen zijn. Nu is de Oud natuurlijk een instrument dat bij uitstek bespeeld wordt in landen die we wel eens met de term “kruitvat” omschrijven, maar toch: ergens ben ik blij dat nogal wat van die gevluchte muzikanten bij ons een onderkomen gevonden hebben, want je kunt er niet omheen: ze brengen onze Westerse muziek toch één en ander bij, me dunkt.

Dit alles ter inleiding van de nieuwe plaat van Nizar Rohana, een geweldige muzikant van Palestijnse komaf, die, na de zoveelste stap in de reeks intifada naar Nederland uitweek en hier zijn academische studies afwerkte terwijl hij ondertussen ;zijn muzikale carrière nieuwe wendingen gaf door scheep te gaan met mensen als Tony Overwater, met wie hij het Madar Ensemble oprichtte. Nu is er dus een heuse soloplaat, waarvan de titel zoveel betekent als “zuiverheid” en nu ik die plaat enkele keren kon beluisteren, merk ik dat de titel bezwaarlijk passender gekozen had kunnen worden.

De plaat bevat uitsluitend composities van de hand van Nizar zelf en daarin toont hij wat hij allemaal in huis heeft: meesterschap op zijn instrument, virtuositeit bij de vleet, gevoel voor prachtige melodieën en het vermogen om het instrument te laten spreken, zonder dat er menselijke woorden aan te pas komen. De Oud vertelt verhalen, die je meeslepen, maar die tegelijk om aandacht vragen. Dit is waarlijk luistermuziek waarvoor je moet gaan zitten en waar je je moet laten meevoeren. Heimwee is nooit ver weg -dat ligt voor een deel aan de klank van het instrument zelf- maar tegelijk veroorzaakt de schoonheid van de composities een luisterervaring waar je eigenlijk alleen maar hoop uit kunt putten.

Als Palestijnen zonder woorden dergelijke mooie muziek kunnen maken, al bevinden ze zich in weinig benijdenswaardige situaties, dan ben ik geneigd te denken dat het ooit toch nog goedkomt met onze wereld. De weldadige werking van deze muziek is een soort zalf, die al de lelijkheid die we vandaag met Palestina associëren toch nog een beetje draaglijk kan maken. Ik zag de man nooit live aan het werk, maar ik maak me sterk dat het verschijnen van deze schitterende plaat wel enkele deuren richting Vlaanderen zal openen, zodat we hem binnenkort in één van onze talrijke muziektempels met prachtige akoestiek kunnen meemaken. Nederland is al gevallen en ik mag hopen dat Vlaanderen binnenkort volgt. Hallo Muziekpublique? Is daar iemand?

(Dani Heyvaert)